ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΚΤΗΡΙΩΝ = ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΤΡΟΧΟΥ ;


Η πατρίδα μας , ως γνωστον, δοκιμάζεται απο μια πολύ μεγάλη κρίση, οικονομική και κοινωνική.
Πολύς λόγος επίσης γίνεται  για την μείωση του δημοσίου χρέους και των δημοσίων δαπανών.

Για το αν θα έπρεπε αυτή η συζήτηση και η υλοποίηση ορισμένων συμπερασμάτων, να είχε ξεκινήσει αρκετές δεκαετίες πριν είναι μια άλλη συζήτηση και για την χρονική στιγμή που γίνεται (timing) και για την αναγκαιότητά της

Και βλέπουμε πως μεταξυ των μέτρων που υιοθετούνται για τον περιορισμό του δημόσιου τομέα, να συγχωνεύονται διάφοροι οργανισμοί ή και να καταργούνται, ως μη προσφέροντες κάτι θετικό στην οικονομία της χώρας, παρά μόνο χρέη, χωρίς αυτό όμως  να σημαίνει πως τα πάντα πρέπει να κρίνονται μόνο με οικονομικά κριτήρια.
Θύματα των μέτρων αυτών είναι οι εργαζόμενοι , που δεν ευθύνονται μόνο αυτοί, αλλά που χρησιμοποιήθηκαν από τους εκάστοτε κυβερνώντες για ψηφοθηρικούς σκοπούς και είτε μετατάσσονται  σε άλλες υπηρεσίες κι οργανισμούς όπου υπάρχουν κενά, είτε δυστυχώς οδηγούνται στην εφεδρεία και στην απόλυση.

Κι ενώ η πλειοψηφία του κόσμου έχει υιοθετήσει την λύση της μετάταξης αντί της απόλυσης, ως έσχατη λύση- το μη χείρον βέλτιστον- ακόμη και της μείωσης των μισθών στη νέα θέση, στην έννοια του ΄΄κρατικού υπαλλήλου΄΄, όπου οι εργαζόμενοι του δημοσίου παύουν να ανήκουν αποκλειστικά σε κάποιο υπουργείο και ανήκουν πλέον στο κράτος, δεν ισχύει το ίδιο για τα δημόσια κτήρια.

Κι έτσι βλέπουμε ή κτήρια δημόσια να μένουν αναξιοποίητα και να πληρώνει το κράτος υπέρογκα ποσά για ενοίκια των διαφόρων υπηρεσιών ή να μην μπορεί μια υπηρεσία του ενός υπουργείου να χρησιμοποιήσει κτήρια, που ανήκουν σε άλλο υπουργείο.

Όταν ανθρώπινες ψυχές μετατάσσονται από ένα υπουργείο σε άλλο, τα άψυχα κτήρια δεν μπορούν ?

Δεν θα μπορούσαν τα δημόσια κτήρια να υπαχθούν σε μια ενιαία υπηρεσία και να διατίθενται σε όποια υπηρεσία τα έχει ανάγκη ?

Και για να μην φανεί ότι μιλάω γενικόλογα, θα δώσω συγκεκριμένα παραδείγματα από κτήρια της πόλης μας, σαν μικρογραφία της γενικότερης πολιτικής νοοτροπίας για να γίνω περισσότερο κατανοητός.

Το κτήριο της διπλανής εικόνας είναι το παλιό τελωνείο, ιδιοκτησίας του Υπουργείου Οικονομικών, έκτασης περίπου 320 τμ.

Από χρόνια είναι εγκαταλελειμμένο, τόσο το κυρίως κτήριο, όσο κι ο αύλιος χώρος του 1700 τμ.

 Βέβαια για να χρησιμοποιηθεί χρειάζεται επισκευή , αλλά τα χρήματα , που θα δαπανηθούν , θα αποσβεστούν από τα ενοίκια που θα εξοικονομηθούν απ’ την χρήση του.Κι αν δεν υπάρχουν χρήματα στα κρατικά ταμεία , ώστε ν’ ανακαινίζονται δημόσια κτήρια προς αξιοποίησή τους , θα μπορούσε να το κάνει κάποιος ιδιώτης , που θα επένδυε σ’ αυτά και θα εισέπραττε το δημόσιο χρήματα, αξιοποιώντας τα, χωρίς καθόλου δική του συμμετοχή.

Ένα άλλο κτήριο που υπο-χρησιμοποιείται είναι οι Σ.Ο.Α.(Στρατιωτικές Οικείες Αξιωματικών) , όπου μόνο τα μισά διαμερίσματα κατοικούνται.
Ίσως σε άλλες εποχές , που η πόλη είχε αρκετό στρατό οι ΣΟΑ να είχαν λόγο ύπαρξης, αλλά τώρα μόνο με ένα στρατόπεδο , αυτό των καυσίμων και με ελάχιστους αξιωματικούς, θα μπορούσε το κτήριο να αξιοποιηθεί καλύτερα.

Αυτό όμως που προκαλεί το αίσθημα των πρεβεζάνων είναι η πρώην λέσχη αξιωματικών.



Λέσχη αξ/κών 660 τμ +300 τμ υπόγειο

Το πως χτίστηκε , γιατί σε κείνο το σημείο και με ποιές διαδικασίες , είναι θέμα άλλης συζήτησης.
Αυτό που προκαλεί είναι πως ένα κτήριο σχεδον 1000 τμ ,μαζί με τα υπόγεια μαγειρεία, στην καρδιά της πόλης, χρησιμοποιείται τώρα από ένα σύλλογο συνταξιούχων του δημοσίου, την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών.
Δεν θα μπορούσαν να νοικιάσουν ένα γραφείο, όπως κάνει κάθε σύλλογος, ακόμη κι αυτών του δημοσίου, αντί να τους παρέχεται ένα κτήριο τεράστιο και να χρησιμοποιηθεί αυτό από κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία, όπως π.χ. την Περιφερειακή Διοίκηση, πρώην Νομαρχία , η οποία βρίσκεται σε νοικιασμένο κτήριο και πληρώνει αρκετά χρήματα?
 Όταν τα στρατόπεδα της πόλης αδειασαν από στρατο, έπαψε η λέσχη αξιωματικών να έχει λόγο ύπαρξης και γι ' αυτόν τον λόγο στέγαζε το στρατολογικό γραφείο, που ήταν πάλι δυσανάλογο βέβαια για τις ανάγκες αυτής της υπηρεσίας.
Και ξαφνικά βλέπουμε ν' αποχωρεί το στρατολογικό γραφείο και να παραχωρείται στην Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών.
Θλίψη επίσης προκαλεί η εγκατάλειψη και αχρηστία τόσων κτηρίων μέσα στο κάστρο του Αγ. Αντρέα.
Κι ενώ μέχρι τώρα προβάλλονταν το επιχείρημα πως το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας δεν επιτρέπει την χρήση τους, πληροφορηθήκαμε πρόσφατα από τον Κ. Μπεγλίτη, πως έχει παραχωρηθεί η χρήση του κάστρου στον Δήμο.

Διοικητήριο 480 τμ

                                                                            

Κ.Ψ.Μ. 120 τ.μ



Κοιτώνες 1200 τμ

Τα παραπάνω είναι μερικά από τα τόσα κτήρια , που είναι διάσπαρτα μέσα στο κάστρο, σε αρίστη κατάσταση και μερικά από αυτά χρησιμοποιούνται από πολιστικούς συλλόγους, που τα κατέλαβαν και τα χρησιμοποιούν, αφού το συντεταγμένο κράτος τα είχε εγκαταλείψει στην τύχη τους.

Τόσο δύσκολο είναι για τους κυβερνώντες , σε κεντρικό και τοπικό επιπεδο, να πράξουν τα αυτονόητα και να δώσουν απτά δείγματα, σωστά οργανωμένου και μη σπάταλου κράτους ?

Η γενιά που σταμάτησε την πρόοδο

Του Αντύπα Καρίπογλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Κατά έναν ασυνήθη τρόπο, όταν μιλάμε για τη γενιά του Πολυτεχνείου, δεν την προσδιορίζουμε σε χρονική σχέση με το ιστορικό γεγονός, όπως π.χ. μιλώντας για τη γενιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά της πιστώνουμε το ίδιο το γεγονός. Ταυτόχρονα, σ' αυτό το γεγονός δόθηκε μια μυθολογική διάσταση. Η μεγάλη πλειοψηφία που ηλικιακά ανήκει σ' αυτήν τη γενιά ούτε υπέφερε από τη χούντα, ούτε αντέδρασε, ούτε - πολύ περισσότερο - την έριξε. Γεννημένοι μετά τον Εμφύλιο, οι άνθρωποι αυτής της γενιάς, ενώ δεν έζησαν τις τραγωδίες των γονιών τους και πριν δημιουργήσουν κάτι για το οποίο θα μπορούσαν να είναι περήφανοι, πέρασαν κατευθείαν στο στάδιο απόλαυσης των καρπών των «θυσιών» τους, οικειοποιούμενοι το επίτευγμα του (διαρκώς ποθούμενου) εκδημοκρατισμού και εξευρωπαϊσμού του νεοελληνικού κράτους.

Αν, απλοϊκά ίσως, ορίζαμε την πρόοδο ως επαύξηση των υλικών και μη αγαθών από γενιά σε γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου έζησε κάνοντας ακριβώς το αντίθετο. Κατασπατάλησε ό,τι κληρονόμησε, επειδή ακριβώς θεωρούσε ότι αποτελούσε τη δίκαιη αμοιβή για όσα «έκανε». Κι όταν η κληρονομιά σώθηκε, δανείστηκε, διότι θεωρούσε ότι δεν ξοφλήθηκαν οι «προσφερθείσες» υπηρεσίες της προς τον τόπο. Δεν κατανάλωσε απλώς τα υλικά αγαθά, «κατανάλωσε» και την άυλη περιουσία μας. Τη γνώση, μετατρέποντας την παιδεία σε μηχανισμό απονομής κρατικών μισθών. Τους δημοκρατικούς θεσμούς, μετατρέποντας το Σύνταγμα και τους νόμους σε εργαλεία άσκησης λαϊκίστικης πολιτικής. Τους ίδιους τους δεσμούς που κρατούν άρρηκτο τον κοινωνικό ιστό, μετατρέποντάς τους σε δίκτυο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών και συντεχνιακών συμφερόντων.

Ετσι, μοιραία, η διαδρομή αυτής της γενιάς «κράσαρε». Η ευημερία που απολαύσαμε ήταν δανεική, η πρόοδος ήταν πρόσκαιρη, κράτησε μέχρι την ώρα του λογαριασμού. Η γενιά του Πολυτεχνείου αντέστρεψε την πορεία προς τα εμπρός. Αντί να προσθέσει, έφαγε ό,τι έφτιαξαν οι γονείς της, κι όταν αυτά τελείωσαν, έφαγε όσα θα φτιάξουν τα παιδιά της. Αυτό που τώρα πρέπει να κάνει για να εξιλεωθεί είναι να βοηθήσει σε κάθε προσπάθεια διάσωσης των εγγονιών της.

 

Ο Αντύπας Καρίπογλου είναι δικηγόρος. Το 1973 ήταν 9 χρονών, οπότε δεν είναι σίγουρος αν ανήκει ή όχι στη γενιά του Πολυτεχνείου

 

To παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα " Τα Νεα "