Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΚΤΗΡΙΩΝ = ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΤΡΟΧΟΥ ;


Η πατρίδα μας , ως γνωστον, δοκιμάζεται απο μια πολύ μεγάλη κρίση, οικονομική και κοινωνική.
Πολύς λόγος επίσης γίνεται  για την μείωση του δημοσίου χρέους και των δημοσίων δαπανών.
Για το αν θα έπρεπε αυτή η συζήτηση και η υλοποίηση ορισμένων συμπερασμάτων, να είχε ξεκινήσει αρκετές δεκαετίες πριν είναι μια άλλη συζήτηση και για την χρονική στιγμή που γίνεται (timing) και για την αναγκαιότητά της
Και βλέπουμε πως μεταξυ των μέτρων που υιοθετούνται για τον περιορισμό του δημόσιου τομέα, να συγχωνεύονται διάφοροι οργανισμοί ή και να καταργούνται, ως μη προσφέροντες κάτι θετικό στην οικονομία της χώρας, παρά μόνο χρέη, χωρίς αυτό όμως  να σημαίνει πως τα πάντα πρέπει να κρίνονται μόνο με οικονομικά κριτήρια.
Θύματα των μέτρων αυτών είναι οι εργαζόμενοι , που δεν ευθύνονται μόνο αυτοί, αλλά που χρησιμοποιήθηκαν από τους εκάστοτε κυβερνώντες για ψηφοθηρικούς σκοπούς και είτε μετατάσσονται  σε άλλες υπηρεσίες κι οργανισμούς όπου υπάρχουν κενά, είτε δυστυχώς οδηγούνται στην εφεδρεία και στην απόλυση.
Κι ενώ η πλειοψηφία του κόσμου έχει υιοθετήσει την λύση της μετάταξης αντί της απόλυσης, ως έσχατη λύση- το μη χείρον βέλτιστον- ακόμη και της μείωσης των μισθών στη νέα θέση, στην έννοια του ΄΄κρατικού υπαλλήλου΄΄, όπου οι εργαζόμενοι του δημοσίου παύουν να ανήκουν αποκλειστικά σε κάποιο υπουργείο και ανήκουν πλέον στο κράτος, δεν ισχύει το ίδιο για τα δημόσια κτήρια.
Κι έτσι βλέπουμε ή κτήρια δημόσια να μένουν αναξιοποίητα και να πληρώνει το κράτος υπέρογκα ποσά για ενοίκια των διαφόρων υπηρεσιών ή να μην μπορεί μια υπηρεσία του ενός υπουργείου να χρησιμοποιήσει κτήρια, που ανήκουν σε άλλο υπουργείο.
Όταν ανθρώπινες ψυχές μετατάσσονται από ένα υπουργείο σε άλλο, τα άψυχα κτήρια δεν μπορούν ?
Δεν θα μπορούσαν τα δημόσια κτήρια να υπαχθούν σε μια ενιαία υπηρεσία και να διατίθενται σε όποια υπηρεσία τα έχει ανάγκη ?
Και για να μην φανεί ότι μιλάω γενικόλογα, θα δώσω συγκεκριμένα παραδείγματα από κτήρια της πόλης μας, σαν μικρογραφία της γενικότερης πολιτικής νοοτροπίας για να γίνω περισσότερο κατανοητός.
Το κτήριο της διπλανής εικόνας είναι το παλιό τελωνείο, ιδιοκτησίας του Υπουργείου Οικονομικών, έκτασης περίπου 320 τμ.
Από χρόνια είναι εγκαταλελειμμένο, τόσο το κυρίως κτήριο, όσο κι ο αύλιος χώρος του 1700 τμ.
 Βέβαια για να χρησιμοποιηθεί χρειάζεται επισκευή , αλλά τα χρήματα , που θα δαπανηθούν , θα αποσβεστούν από τα ενοίκια που θα εξοικονομηθούν απ’ την χρήση του.Κι αν δεν υπάρχουν χρήματα στα κρατικά ταμεία , ώστε ν’ ανακαινίζονται δημόσια κτήρια προς αξιοποίησή τους , θα μπορούσε να το κάνει κάποιος ιδιώτης , που θα επένδυε σ’ αυτά και θα εισέπραττε το δημόσιο χρήματα, αξιοποιώντας τα, χωρίς καθόλου δική του συμμετοχή.
Ένα άλλο κτήριο που υπο-χρησιμοποιείται είναι οι Σ.Ο.Α.(Στρατιωτικές Οικείες Αξιωματικών) , όπου μόνο τα μισά διαμερίσματα κατοικούνται.
Ίσως σε άλλες εποχές , που η πόλη είχε αρκετό στρατό οι ΣΟΑ να είχαν λόγο ύπαρξης, αλλά τώρα μόνο με ένα στρατόπεδο , αυτό των καυσίμων και με ελάχιστους αξιωματικούς, θα μπορούσε το κτήριο να αξιοποιηθεί καλύτερα.
Αυτό όμως που προκαλεί το αίσθημα των πρεβεζάνων είναι η πρώην λέσχη αξιωματικών.


Λέσχη αξ/κών 660 τμ +300 τμ υπόγειο


Το πως χτίστηκε , γιατί σε κείνο το σημείο και με ποιές διαδικασίες , είναι θέμα άλλης συζήτησης.
Αυτό που προκαλεί είναι πως ένα κτήριο σχεδον 1000 τμ ,μαζί με τα υπόγεια μαγειρεία, στην καρδιά της πόλης, χρησιμοποιείται τώρα από ένα σύλλογο συνταξιούχων του δημοσίου, την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών.
Δεν θα μπορούσαν να νοικιάσουν ένα γραφείο, όπως κάνει κάθε σύλλογος, ακόμη κι αυτών του δημοσίου, αντί να τους παρέχεται ένα κτήριο τεράστιο και να χρησιμοποιηθεί αυτό από κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία, όπως π.χ. την Περιφερειακή Διοίκηση, πρώην Νομαρχία , η οποία βρίσκεται σε νοικιασμένο κτήριο και πληρώνει αρκετά χρήματα?

 Όταν τα στρατόπεδα της πόλης αδειασαν από στρατο, έπαψε η λέσχη αξιωματικών να έχει λόγο ύπαρξης και γι ' αυτόν τον λόγο στέγαζε το στρατολογικό γραφείο, που ήταν πάλι δυσανάλογο βέβαια για τις ανάγκες αυτής της υπηρεσίας.
Και ξαφνικά βλέπουμε ν' αποχωρεί το στρατολογικό γραφείο και να παραχωρείται στην Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών.

Θλίψη επίσης προκαλεί η εγκατάλειψη και αχρηστία τόσων κτηρίων μέσα στο κάστρο του Αγ. Αντρέα.
Κι ενώ μέχρι τώρα προβάλλονταν το επιχείρημα πως το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας δεν επιτρέπει την χρήση τους, πληροφορηθήκαμε πρόσφατα από τον Κ. Μπεγλίτη, πως έχει παραχωρηθεί η χρήση του κάστρου στον Δήμο.

Διοικητήριο 480 τμ
                                                                            
Κ.Ψ.Μ. 120 τ.μ


Κοιτώνες 1200 τμ

Τα παραπάνω είναι μερικά από τα τόσα κτήρια , που είναι διάσπαρτα μέσα στο κάστρο, σε αρίστη κατάσταση και μερικά από αυτά χρησιμοποιούνται από πολιστικούς συλλόγους, που τα κατέλαβαν και τα χρησιμοποιούν, αφού το συντεταγμένο κράτος τα είχε εγκαταλείψει στην τύχη τους.

Τόσο δύσκολο είναι για τους κυβερνώντες , σε κεντρικό και τοπικό επιπεδο, να πράξουν τα αυτονόητα και να δώσουν απτά δείγματα, σωστά οργανωμένου και μη σπάταλου κράτους ?

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Η γενιά που σταμάτησε την πρόοδο

Του Αντύπα Καρίπογλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Κατά έναν ασυνήθη τρόπο, όταν μιλάμε για τη γενιά του Πολυτεχνείου, δεν την προσδιορίζουμε σε χρονική σχέση με το ιστορικό γεγονός, όπως π.χ. μιλώντας για τη γενιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά της πιστώνουμε το ίδιο το γεγονός. Ταυτόχρονα, σ' αυτό το γεγονός δόθηκε μια μυθολογική διάσταση. Η μεγάλη πλειοψηφία που ηλικιακά ανήκει σ' αυτήν τη γενιά ούτε υπέφερε από τη χούντα, ούτε αντέδρασε, ούτε - πολύ περισσότερο - την έριξε. Γεννημένοι μετά τον Εμφύλιο, οι άνθρωποι αυτής της γενιάς, ενώ δεν έζησαν τις τραγωδίες των γονιών τους και πριν δημιουργήσουν κάτι για το οποίο θα μπορούσαν να είναι περήφανοι, πέρασαν κατευθείαν στο στάδιο απόλαυσης των καρπών των «θυσιών» τους, οικειοποιούμενοι το επίτευγμα του (διαρκώς ποθούμενου) εκδημοκρατισμού και εξευρωπαϊσμού του νεοελληνικού κράτους.
Αν, απλοϊκά ίσως, ορίζαμε την πρόοδο ως επαύξηση των υλικών και μη αγαθών από γενιά σε γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου έζησε κάνοντας ακριβώς το αντίθετο. Κατασπατάλησε ό,τι κληρονόμησε, επειδή ακριβώς θεωρούσε ότι αποτελούσε τη δίκαιη αμοιβή για όσα «έκανε». Κι όταν η κληρονομιά σώθηκε, δανείστηκε, διότι θεωρούσε ότι δεν ξοφλήθηκαν οι «προσφερθείσες» υπηρεσίες της προς τον τόπο. Δεν κατανάλωσε απλώς τα υλικά αγαθά, «κατανάλωσε» και την άυλη περιουσία μας. Τη γνώση, μετατρέποντας την παιδεία σε μηχανισμό απονομής κρατικών μισθών. Τους δημοκρατικούς θεσμούς, μετατρέποντας το Σύνταγμα και τους νόμους σε εργαλεία άσκησης λαϊκίστικης πολιτικής. Τους ίδιους τους δεσμούς που κρατούν άρρηκτο τον κοινωνικό ιστό, μετατρέποντάς τους σε δίκτυο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών και συντεχνιακών συμφερόντων.
Ετσι, μοιραία, η διαδρομή αυτής της γενιάς «κράσαρε». Η ευημερία που απολαύσαμε ήταν δανεική, η πρόοδος ήταν πρόσκαιρη, κράτησε μέχρι την ώρα του λογαριασμού. Η γενιά του Πολυτεχνείου αντέστρεψε την πορεία προς τα εμπρός. Αντί να προσθέσει, έφαγε ό,τι έφτιαξαν οι γονείς της, κι όταν αυτά τελείωσαν, έφαγε όσα θα φτιάξουν τα παιδιά της. Αυτό που τώρα πρέπει να κάνει για να εξιλεωθεί είναι να βοηθήσει σε κάθε προσπάθεια διάσωσης των εγγονιών της.
 
Ο Αντύπας Καρίπογλου είναι δικηγόρος. Το 1973 ήταν 9 χρονών, οπότε δεν είναι σίγουρος αν ανήκει ή όχι στη γενιά του Πολυτεχνείου
 
To παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα " Τα Νεα "

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

                  Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ


Έννοιες όπως οικονομική κρίση, πληθωριστικά νομίσματα ή ακόμη και κίβδηλα , δεν ήταν άγνωστες στον αρχαίο κόσμο, όπως μας ανέλυσε σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ομιλία της η κ Αικατερίνη Λιάμπη στην εκδήλωση που οργάνωσε η ΛΓ' εφορεία προϊστορικών και κλασσικών αρχαιοτήτων, στον χώρο του μουσείου Νικόπολης την Κυριακή 25-9-11.
"Κρίσεις, συνέχειες και ασυνέχειες της ιστορίας. Η αυτοκρατορία σε κρίση. Οικονομική κρίση στη Νικόπολη κατά την ύστερη αρχαιότητα" , ήταν το θέμα της εκδήλωσης , στα πλαίσια του εορτασμού Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2011-2012.
Οι ευρωπαϊκές ημέρες πολιτιστικής κληρονομιάς θεσμοθετήθηκαν το 1991  με μια κοινή πρωτοβουλία του συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας, ήταν να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή συνείδηση, να ενισχυθεί ο διαπολιτισμικός διάλογος μεταξύ των λαών, να ενισχυθούν οι δεσμοί της αρχαιολογικής υπηρεσίας με την τοπική κοινωνία και να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό μνημεία , χώροι και ευρήματα , που δεν είναι γνωστά ή δεν είναι προσιτά στην διάρκεια του έτους.

Η κα Αικατερίνη Λιάμπη ,καθηγήτρια αρχαίας ελληνικής ιστορίας και πρόεδρος του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ανέπτυξε το θέμα "φαινόμενα οικονομικών κρίσεων κατά την αρχαιότητα"
Μας κατατόπισε και ανέλυσε την νομισματική πολιτική, που ασκούνταν κατά την αρχαιότητα.
Επικοπές νομισμάτων, κατά την περίοδο των Πελοποννησιακών πολέμων, ρευστοποίηση του περσικού χρυσού και αργύρου, από τον Μ. Αλέξανδρο, καθώς και μείωση της αναλογίας χρυσού προς άργυρο, ή και του βάρους των νομισμάτων, ήταν μερικά από τα οικονομικά μέτρα κατά των κρίσεων διαφόρων εποχών.

Η κα Μερκούρη έφορος της ΛΓ΄ εφορείας ΠΚΑ, αναφέρθηκε σε δύο νομισματικά σύνολα (θησαυρούς), που έχουν βρεθεί στην περιοχή της Νικόπολης και που συνδέονται με εχθρικές επιδρομές και την προσπάθεια των κατοίκων ν’ αποκρύψουν ο,τι πολυτιμότερο έχουν μέχρι να τελειώσουν οι επιδρομές και για τα οποία ανέφερε : «έχουμε κάποια νομίσματα που σε περίοδο κρίσης ή από εξωτερικές επιδρομές , από πυρκαγιά , από εμφύλιες διαμάχες , κρύβονται απ’ τους κατοίκους κάπου για να τα πάρουν κάποια άλλη στιγμή. Βέβαια πολλές φορές και γι’ αυτο τα βρίσκουμε εμείς, δεν επανέρχονται ποτέ να τα πάρουν , οπότε τα βρίσκουμε έτσι ως σύνολα. Μπορούμε να τα βρούμε σε θήκες, σε αγγεία, σε πουγκιά και αυτά τα νομίσματα βοηθούν πάρα πολύ στην αρχαιολογική έρευνα γιατί μπορούμε να τα χρονολογήσουμε και να έχουμε πληροφορίες για την ευρύτερη περιοχή».
Δεν θα πρέπει επίσης να παραλείψουμε και να μην συγχαρούμε την κ. Μερκούρη για την πολύ πετυχημένη εκδήλωση , που διοργάνωσε στον επιβλητικό χωρο του νεκρομαντείου την βραδυά της αυγουστιάτικης πανσέληνου , με το καταπληκτικό ντουέτο άρπας-βιολιού.
Ευχόμαστε να υπάρξουν κι αλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες ,που εκτός απ' την  άμεση ευχαρίστηση, συμβάλλουν στο να φέρουν τις αρχαιότητες κοντύτερα στο ευρύ κοινό, που τις αγνοεί κι ας είναι δίπλα του και να τις αγαπήσει.  

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Μιά ξεχωριστή έκθεση









Αν αληθεύει η ρήση πως μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, τότε ο Σπύρος Βαγγελάκης αποδείχτηκε πολύ φλύαρος στην έκθεση φωτογραφίας , που εγκαινίασε το Σάββατο 16-4 , στον υπέροχο χώρο της πινακοθήκης του κ. Λέανδρου Σπαρτιώτη.
          Μέσα απ’ την ευαίσθητη και διορατική ματιά του φωτογράφου , νοιώσαμε μια ψυχική ανάταση και ξύπνησε μνήμες στους παλαιότερους κοιτάζοντας τις φωτογραφίες με λαογραφικά θέματα.
          Κτήρια , ήθη κι έθιμα της Πρέβεζας, πρόσωπα γνωστά, περασμένων χρόνων,  τραβηγμένα με τον φακό του Σπύρου, από την οπτική γωνία , που τόσο καλά γνωρίζει, και παίζοντας με τον φωτισμό , τονίζει λεπτομέρειες που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι και με μοναδικά χρώματα το άσπρο-μαύρο κι αποχρώσεις του γκρι , αποδεικνύει την αξία του ως φωτογράφος – καλλιτέχνης.
          Στην ενότητα μνημεία αναδεικνύει αρχαιολογικούς θησαυρούς της Πρέβεζας, ίσως άγνωστους για το ευρύ κοινό.
          Εκεί όμως που βγάζει όλη την καλλιτεχνική του ευαισθησία, συνδυασμός φωτογράφου-ζωγράφου, είναι η ενότητα με τις “πειραγμένες”  φωτογραφίες, που σαν πίνακες ακουαρέλας απαθανατίζουν τις πλέον γραφικές γωνιές της πόλης.
          Για όσους γνωρίζουν βέβαια την δουλειά του Σπύρου οι φωτογραφίες της έκθεσης δεν ήταν έκπληξη.
          Καταξιωμένος συνεργάτης αρκετών περιοδικών κι εφημερίδων , ελληνικών και ξένων, όπως ΤΑ ΝΕΑ, Ελληνικό πανόραμα, Camper & caravan, Panorama travel , έχει τιμηθεί απ’ τον ΕΟΤ για τον καλύτερο τουριστικό οδηγό του 2002-2003, που επιμελήθηκε για την νομαρχία Ιωαννίνων.
          Δεν θα πρέπει να παραληφθεί πως φωτογραφία δική του της Fontana di Trevi βρίσκεται στον οδηγό του ιταλικού υπουργείου τουρισμού.
          Ούτε τυχαίο επίσης είναι πως τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Ηπείρου εμπιστεύονται την καλλιτεχνική ματιά κι ευαισθησία του Σπύρου, που με δικές του φωτογραφίες επιμελείται καλαίσθητους οδηγούς και διαφημιστικά φυλλάδια.
          Ευχαριστούμε τον Σπύρο Βαγγελάκη για τις όμορφες στιγμές που μας χαρίζει χαζεύοντας τις φωτογραφίες του, καθώς και τον κ. Λέανδρο Σπαρτιώτη , που εκτός απ’ τους πίνακες της συλλογής του, όαση για την πόλη μας,  χαρίζει στέγη σε ντόπιους καλλιτέχνες να προβάλλουν τα έργα τους. 




Δεν θα πρέπει .όμως να παραλείψουμε πως οργανωτικά η έκθεση μας επεφύλασσε πολλές εκπλήξεις , τόσο στην έναρξή της όσο και στο κλείσιμο.
Πρεβεζάνοι καλλιτέχνες τίμησαν με το ταλέντο τους τον Σπύρο.
            Ο μοναδικός βιρτουόζος των πνευστών, Αποστόλης Βαγγελάκης, ο υπέροχος πιανίστας Άρης Παπαδόπουλος, ο καταπληκτικός κιθαρίστας Θάνος Αρετάκης, η εξαίσια τραγουδίστρια με την μελωδική φωνή Χριστίνα Μικρούλη, ο ανεπανάληπτος και πάντα παρών Βασίλης Τζίμας.
            Η έκπληξη της βραδιάς όμως ήταν ο Σωτήρης Κάσσος με την σκωτσέζικη γκάιντα και φλάουτο, η κ. Άννα Αφεντουλίδου , που απήγγειλε ποιήματά της καθώς κι ο μικρός Ηλίας Τζίμας με τις ροκιές του στην ηλεκτρική κιθάρα. 
            Ευχόμαστε κι άλλοι να μιμηθούν τον Σπύρο Βαγγελάκη και να μας χαρίζουν παρόμοιες βραδιές,  άνοιξη  στον πολιτιστικό χειμώνα της πόλης μας.