ΠΡΕΒΕΖΑ 1980-2012

2 ΒΗΜΑΤΑ ΕΜΠΡΟΣ, 1 ΠΙΣΩ

Το 2012,  η Πρέβεζα συμπλήρωσε 100 χρόνια ελεύθερης ζωής.

Δικαιολογημένα οργανώθηκαν εορταστικές εκδηλώσεις, επετειακές ομιλίες και ιστορικές αναδρομές  γι αυτά τα 100 χρόνια ελεύθερης Πρέβεζας.

Επειδή όμως πολλές φορές η ιστορία έχει ερμηνευτεί κατά το δοκούν και παρερμηνευτεί κι επειδή δεν υπάρχουν δυστυχώς   100ετείς Πρεβεζάνοι εν ζωή , ώστε να έχουμε ζωντανές μαρτυρίες, μήπως θα ήταν σκόπιμο να κάνουμε μια αναδρομή στα τελευταία 30-40 χρόνια, που έχουμε νωπές μνήμες και να δούμε πως ήταν η Πρέβεζα τότε και πως είναι τώρα ?

Έχουν γίνει βήματα προόδου και προς ποια κατεύθυνση ?

Γίνανε λάθη από κακές επιλογές και ποια ?

Τι μέλλει γενέσθαι ώστε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια πόλη σύγχρονη, λειτουργική , που θα προσφέρει ποιοτική ζωή από κάθε άποψη στους κατοίκους της?

Βρισκόμαστε στις αρχές της 10ετίας του ’80 κι η Πρέβεζα παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά :

1. Περικλείεται βόρεια από τάφρο -τάπια- , όπου καταλήγουν τα όμβρια της περιοχής 

   “βοιδολίβαδο” -μετέπειτα ΒΙΠΕ.

2.Σ’ όλη τη πόλη δεν υπάρχει δρόμος , εν είδει λεωφόρου, όπου το σχέδιο πόλης δεν

   εφαρμόζεται.

3. Η επικοινωνία με το Άκτιο γίνεται με Ferry boats

4. Τα αστικά λύματα ανεπεξέργαστα καταλήγουν στη θάλασσα.

5. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει κτήριο λαϊκής αγοράς,  ιδιάζουσας αρχιτεκτονικής , όπου    στεγάζονται μανάβικα και ψαράδικα.

Ας πάρουμε ένα-ένα τα παραπάνω κι ας δούμε σε ποιά κατάσταση ήταν τότε και σε ποιά τώρα.

1.Η τάφρος εκτός από την απορροή των όμβριων της ευρύτερης περιοχής Μύτικα, χρησίμευε και για την αποχέτευση των παρατάφριων σπιτιών και τους καλοκαιρινούς μήνες, που στέρευε από όμβρια , ήταν εστία μολύνσεων.

Έτσι αρχές του ΄80 η τότε δημοτική αρχή αποφασίζει το κλείσιμό της, κατασκευάζοντας τσιμέντινο οχετό στον πυθμένα της , αρχικά με εργολαβία, αργότερα με αυθεπιστασία.

Η προσπάθεια της δημοτικής αρχής να μετεγκαταστήσει τους παρατάφριους, που στερούνταν τίτλων κυριότητας, σε άλλη δημοτική έκταση και να γκρεμιστούν τα σπίτια τους, δεν ευοδώθηκε λόγω των συναισθηματικών δεσμών των ιδιοκτητών με τα σπίτια που μεγάλωσαν.

Την περίοδο εκείνη χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία για την Πρέβεζα ν’ αλλάξει όψη.

Θα μπορούσε δηλ. να γίνει εκβάθυνση της τάφρου σε όλο το μήκος της, από Βρυσούλα έως Αγ. Γεώργιο , όπου θα κυκλοφορούσε  θάλασσα  και τα πρανή της κοίτη της να κτίζονταν  με πέτρα.

Θα είχαμε τότε μια ελληνική Μπρυζ ,  όπου και βάρκες ακόμη  θα μπορούσαν να κυκλοφορούν κάνοντας  κωπηλασία.

Το δε κόστος αυτής της προσπάθειας δεν θα ήταν αποτρεπτικό , αν σκεφτούμε ότι την εποχή εκείνη ξοδεύονταν χρήματα στην πόλη μας ακόμη και για γυμνόστηθα βραζιλιάνικα μπαλέτα.

2. Ενώ υπήρχε εγκεκριμένο σχέδιο πόλης, αυτό σπάνια εφαρμόζονταν και δεν απαλλοτριώνονταν ρυμοτομούμενα οικόπεδα. με αποτέλεσμα να ανεγείρονται νέες οικοδομές εντός αυτών, εμποδίζοντας έτσι μελλοντικές διανοίξεις.

Στις αρχές λοιπόν του ‘80 ξεκινά η δημοτική αρχή απαλλοτριώσεις και διανοίξεις δρόμων, με κυριότερη της λεωφόρου Ειρήνης απ’ το Φόρο έως τα δημ. λουτρά.

Μερικοί χαρακτήρισαν την διάνοιξη αυτή ως  “σούβλισμα” της Πρέβεζας..

Ταυτόχρονα το κέντρο της πόλης χαρακτηρίζεται ως ιστορικό -διατηρητέο , απαγορεύεται η ρυμοτόμηση και η ανέγερση κατοικιών πέρα του υφιστάμενου ύψους. Αρκετοί δρόμοι πεζοδρομούνται και πλακοστρώνονται.

Επακόλουθο ήταν αρκετοί, που θίγονταν ή που ήταν αντίθετοι πολιτικά από την τότε δημ. Αρχή,  ν’ αντιδράσουν  .

Μερικοί κατηγόρησαν ότι προσπαθεί η δημ. Αρχή να μετατρέψει την Πρέβεζα σε Τζουμέρκα, λόγω των πλακών που χρησιμοποίησε στις πεζοδρομήσεις, άλλοι χαρακτήρισαν - και μέσω δημοσιευμάτων - τα κολωνάκια που εμπόδιζαν  την διέλευση των τροχοφόρων στους πεζόδρομους, ως φαλλικά σύμβολα..

Αν έχει όμως κάτι να επιδείξει ή Πρέβεζα τώρα, ως πόλη, είναι αυτό ακριβώς το ιστορικό της κέντρο με τα πλακοστρωμένα σοκάκια και η παραλία της, που δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα.

Από τότε μέχρι τώρα ποιά εξέλιξη υπήρξε?

Στην πόλη γενικώς έχουν γίνει αρκετές διανοίξεις  και ή λεωφόρος Ειρήνης , μαζί με κάποιους κάθετους δρόμους, έδωσαν μια κυκλοφοριακή ανάσα στη πόλη.

Η αύξηση όμως των αυτοκινήτων, σε συνδυασμό με την άναρχη στάθμευση, την έλλειψη βούλησης απ’ τις δημ. Αρχές να εφαρμόσουν το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης- αν κι έχει εγκριθεί απ’ το δημ. συμβούλιο- όχι ως φοροεισπρακτικό , αλλά ως αποτρεπτικό μέτρο  και την ελλειπή αστυνόμευση , την έχουν επιβαρύνει, κυκλοφοριακά,  αρκετά.

Καμιά δημοτική Αρχή δεν είχε το πολιτικό θάρρος να δημιουργήσει ανοιχτούς χώρους -πλατείες , αντ’ αυτού , σε απόσταση αναπνοής απ’ το κέντρο, δίπλα στην πλατεία Ανδρούτσου, δημιουργεί χώρο στάθμευσης περίπου 300 αυτοκινήτων, δίνοντας  προτεραιότητα στο αυτοκίνητο αντί της ποιότητας ζωής των δημοτών.

Κακίστη επιλογή ενώ στην θέση του μπορεί να δημιουργηθεί πάρκο , που θ΄ αλλάξει εντελώς την όψη της πόλης , αναβαθμίζοντας την .

Γιατί θα πρέπει τα αυτοκίνητα να χρησιμοποιούνται ακόμη και για μικρές αποστάσεις εντός της πόλης και να σταθμεύουν στο κέντρο της , ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ο χώρος κάτω απ’ την Πυροσβεστική , 100μ πιο κάτω ;

Η Πρέβεζα είναι απ’ τις λίγες ελληνικές πόλεις που δεν διαθέτουν πάρκο, αντίθετα βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα σ’ ένα τεράστιο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων , απ’ το ένα μέρος και σε μια “χαβούζα”, το πρώην στρατόπεδο Σολωμού, απ’ την άλλη.

3. Η επικοινωνία με το Άκτιο γίνεται με 4 Ferry boats , που αρχικά φορτοεκφορτώνουν στον χώρο του παλιού τελωνείου και αργότερα  στη συνέχεια της οδού Κ. Καρυωτάκη.

Τα δρομολόγια εκτελούνται ανά ημίωρο και σταματάνε στις 12 το βράδυ, δεν εκτελούνται δε όταν υπάρχει κακοκαιρία.

Έτσι η δημ. Αρχή,  στο τέλος του ‘90 , αποφασίζει να δρομολογήσει ένα δημοτικό F.B. και κατασκευάζει το “ΠΡΕΒΕΖΑ”, με επιδότηση περίπου 60%.

Η δρομολόγησή του είχε σαν αποτέλεσμα την λειτουργία των F.B.  καθ΄ όλο το 24ωρο και κατά την διάρκεια της ημέρας ανά 20λεπτο.

Αρκετοί κατηγόρησαν την δημ. Αρχή για την επιλογή της κατασκευής του F.B., λέγοντας πως θα μπορούσε να προχωρήσει σε άλλη επένδυση.

Μη βάσιμο επιχείρημα γιατί η δημιουργία μιας επένδυσης μέσω του αναπτυξιακού νόμου δεν αποκλείει την δημιουργία και κάποιας άλλης.

Ταυτόχρονα γίνονται και προσπάθειες για οδική σύνδεση της Πρέβεζα; με το Άκτιο.

Η πρόταση του Δήμου για κατασκευή γέφυρας απ’ το λιμάνι στο ακρωτήρι  του Ακτίου δεν εισακούεται απ’ την κυβέρνηση , που προχωράει στην κατασκευή υποθαλάσσιας σήραγγας το 1995.

Την 4ετία 94-98  η τότε δημ. Αρχή αποφασίζει την μεταφορά των F.B. στο νέο λιμάνι και την πεζοδρόμηση της παραλίας με ταυτόχρονη ανάπλασή της.

Οι αντιδράσεις των καταστηματαρχών της παραλίας είναι λυσσαλέες , γιατί πιστεύουν πως χάνουν την πελατεία τους , αν δεν μπορούν να σταθμεύουν τ’ αυτοκίνητά τους έξω απ’ τα καταστήματα.

Φυσικά η ιστορία δικαίωσε την δημ. Αρχή περίτρανα και η παραλία μαζί με το ιστορικό κέντρο  είναι τα μοναδικά αξιοθέατα που διαθέτει η πόλη της Πρέβεζας.

Ποια  ήταν η εξέλιξη των παραπάνω μέχρι σήμερα ?

Η υποθαλάσσια σήραγγα δόθηκε στην κυκλοφορία το 2001, μετά από αρκετές καθυστερήσεις στην κατασκευή της λόγω προσφυγών οικοπεδούχων στο Συμβούλιο Επικρατείας.

Μετά από 11ετή λειτουργίας της ωφελήθηκε η πόλη της Πρέβεζας και σε ποιό βαθμό ?

Ενώ η διακίνηση των  Πρεβεζάνων προς το Άκτιο έγινε ευκολότερη , η πόλη δεν εκμεταλλεύτηκε την ύπαρξή της, όπως θα’ πρεπε, στον τουριστικό κι εμπορικό τομέα.

Καμιά δημ. Αρχή δεν φρόντισε να διαφημίσει προς τους διερχόμενους, την ύπαρξη της πόλης Πρέβεζας - που δεν την βλέπουν καν- με την τοποθέτηση γιγαντοαφισών, στην έξοδο της σήραγγας,  που θα προβάλουν τα αξιοθέατα της πόλης  ή να μοιράζει , κατά τους καλοκαιρινούς μήνες , τουριστικά φυλλάδια στα διόδια της σήραγγας.

Στον εμπορικό τομέα η κίνηση είναι μειωμένη λόγω της γεωγραφικής της θέσης, στο νότιο άκρο του νομού και αποκομμένη απ’ τις υπόλοιπες κωμοπόλεις του.

Με την ζεύξη δεν συνειδητοποίησαν οι Αρχές της πόλης πως οι φυσικοί της γείτονες δεν είναι πλέον η Φιλιππιάδα κι η Πάργα, αλλά η Βόνιτσα κι η Λευκάδα. 

Θα΄ πρεπε δηλ ν’ αναπτύξουν δράσεις προσέγγισης των κατοίκων αυτών των περιοχών, με “επιθέσεις” φιλίας, κυρίως σε πολιτιστικές δράσεις , από φορείς της πόλης μας -  που διαθέτει αρκετούς τέτοιους -, στις έδρες τους, κάνοντας συνεχώς γνωστή την παρουσία μας.

Δεν είναι λίγοι οι Βονιτσάνοι κι οι Λευκαδίτες που έρχονται εδώ για ψώνια, θα μπορούσαν όμως να πολλαπλασιαστούν.

Εδώ βέβαια μερίδιο ευθύνης φέρνουν το Εμπορικό Επιμελητήριο και ο Εμπορικός Σύλλογος.

Το δημοτικό Φέρυ μποτ , μετά την λειτουργία της σήραγγας , δρομολογήθηκε στην γραμμή Λευκάδα - Κεφαλονιά και την 4ετία 2002-2006 πουλήθηκε για να καλύψει μέρος των χρεών του Δήμου.

Αντί να επεκταθεί, σε χωρητικότητα αυτοκινήτων και να δρομολογηθεί στην γραμμή Ηγουμενίτσα-Κέρκυρα, έχοντας διαρκή πηγή εσόδων, δυστυχώς ένα κερδοφόρο περιουσιακό στοιχείο του Δήμου, αντί ν΄ αξιοποιηθεί κατάλληλα , ρευστοποιήθηκε για προσωρινή κάλυψη χρεών. Ολέθριο λάθος.!!!

Μετά την πεζοδρόμησή της η παραλία, που μετατράπηκε σε στολίδι της πόλης, τι εξέλιξη είχε ? Αναβαθμίστηκε ?

Τουναντίον  κι εδώ μια αρνητική διαπίστωση , υποβαθμίστηκε.

Το παραλιακό μέτωπο έχει υποχωρήσει σε αρκετά σημεία, οι πλάκες έχουν σπάσει και η βιτρίνα της πόλης μας απ’ την παραλία να θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Μέχρι τώρα είχε γίνει στο παρελθόν κάποια επισκευή , έκτοτε τίποτα.

Βέβαια οριστική λύση θα δίνονταν με διαπλάτυνση της παραλίας και τοποθέτηση τσιμεντένιων μπλοκ . Γι αυτό όμως  κάποιος φορέας θα έπρεπε να ενδιαφερθεί, Λιμενικό Ταμείο ? Δήμος ? Περιφέρεια ?

Αντί να φροντίσουν να εξασφαλίσουν κονδύλια για την επισκευή και ανάπλαση της παραλίας, έδωσαν προτεραιότητα στην κατασκευή του λιμενικού καταφυγίου στον Παντοκράτορα, έργο αν όχι ζημιογόνο περιβαλλοντικά, τουλάχιστον περιττό.

Εγκαταλελειμμένη η παραλία στο έλεος της δεν δόθηκε η δέουσα σημασία , ούτε αντιλήφθηκαν ότι το πλεονέκτημα της Πρέβεζας είναι ο θαλάσσιος τουρισμός και η παραλία της η πρώτη εικόνα που αντικρίζουν οι τουρίστες   και θάπρεπε να δοθεί ιδιαίτερη σημασία σε υποδομές εξυπηρέτησης των τουριστικών σκαφών.

Αλλά κι η εικόνα της παραλίας θα μπορούσε να είναι προσεκτικότερη χωρίς να χρειάζονται χρήματα αλλά μεράκι κι ευαισθησία.

Δεν δικαιολογείται πχ καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού να βρίσκεται καταμεσής του πλάτους της παραλίας, μπροστά απ’ τα δικαστήρια, διπλό καροτσάκι πλανόδιου με λουκουμάδες και “μαλλί  γριάς”, χωρίς να θιχτεί κανενός αρμόδιου η αισθητική και ν’ απαιτήσει να  μετακινηθεί 20μ πιο πίσω, δίπλα στην πλατεία. Εκτός κι αν παραδεχτούμε πως το αξιοθέατο της πόλης μας είναι αυτά τα προϊόντα κι αξίζουν ιδιαίτερης προβολής.

4. Τα αστικά λύματα της πόλης ανέκαθεν διοχετεύονταν , ανεπεξέργαστα, στην θάλασσα, στην κεντρική παραλία, τα περισσότερα δε μέσω του ‘ποταμού’ Καρυδά , υπογείως της οδού Λ. Ειρήνης και Κ. Καρυωτάκη .

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια τρομερή δυσοσμία καθ’ όλο το μήκος  της παραλίας. Έτσι στα μέσα της  10ετίας του ’80 ξεκινάει από την τότε δημοτική Αρχή προσπάθεια για μελέτη και κατασκευή μονάδας βιολογικού καθαρισμού των λυμάτων. Πριν ακόμη όμως ξεκινήσουν οι διαδικασίες ξεσπάει διαμάχη για την τοποθεσία του τελικού αποδέκτη  μεταξύ του Δήμου, αγροτικών συλλόγων , κατοίκων της περιοχής Παντοκράτορα και κατοίκων της περιοχής Καλαμιτσίου, όπου ο καθένας καταθέτει μελέτη , που “αποδεικνύει” πως τα λύματα θα πρέπει να διοχετευτούν οπουδήποτε εκτός απ’ την περιοχή τους.

Τελικά επιλέγεται  η περιοχή του Καλαμιτσίου, αλλά σε αρκετό μήκος απ’ την ακτή.

Αμέσως όμως με την λειτουργία του είναι φανερό, από την δυσοσμία, ότι το έργο έχει πρόβλημα.

Εντοπίζεται δε  σε διαρροή του κεντρικού συλλεκτηρίου αγωγού της παραλίας.

Κι ενώ το λογικό είναι να απαιτήσει ο Δήμος απ’ τον εργολάβο να επισκευάσει το έργο με δικά του έξοδα, ως όφειλε και να καταλογίσει ευθύνες στους επιβλέποντες μηχανικούς, για πλημμελή επίβλεψη,  το κάνει με δικά του χρήματα, συνάπτοντας  δάνεια , ενώ το 2006 καλεί γαλλική εταιρεία να στεγανοποιήσει τον παραλιακό αγωγό , χωρίς όμως ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Κι  έτσι οι δημότες καλούνται να πληρώσουν μαζί με το 5πλάσιο της αξίας του νερού που καταναλώνουν - μαζί με τις επιβαρύνσεις των ειδικών τελών, του τέλους χρήσης αποχέτευσης ,τα διάφορα πάγια και ΦΠΑ - και τις επισκευές  του κακοφτιαγμένου παραλιακού δικτύου βιολογικού καθαρισμού.

 5. Μέχρι τα μέσα της 10ετίας ’80 λειτουργούσε στην Πρέβεζα λαϊκή αγορά μέσα σε κτήριο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας .

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου υπάρχουν λαϊκές σε στεγασμένους χώρους, είναι τουριστικά αξιοθέατα, όπως στην Μαδρίτη ή στην Βαρκελώνη με τα βιτρώ  παράθυρα, όπου συνυπάρχουν αρμονικά, μανάβικα, ψαράδικα με  καφενεία και μεζεδοπωλεία. 

Εδώ αντί ν’ αναβαθμιστεί , που όντως είχε πρόβλημα αισθητικής και υγιεινής στο εσωτερικό της, αποφασίζεται από την Δημ. Αρχή να καταργηθεί και να δημιουργηθεί εμπορικό κέντρο, χωρίς να εξεταστεί αν η εμπορική κίνηση της Πρέβεζας απαιτούσε την ύπαρξή του.

Ανετέθη  έτσι σε καθηγήτρια του πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης να συντάξει μελέτη  εμπορικού κέντρου , με καταστήματα  γυάλινων  τοίχων και που εξωτερικά αλλοίωσε την προηγούμενη όψη του κτηρίου, προσθέτοντας χαρακτηριστικά ξένα με την τοπική αρχιτεκτονική.

Τα καταστήματα δημοπρατούνται για ενοικίαση, ουδείς όμως ενδιαφέρεται και για πολλά χρόνια μένει ανενεργό. Στην πορεία χρησιμοποιείται ευκαιριακά για πολιτιστικές εκδηλώσεις μικρής κλίμακας , γιατί δεν είχε κατασκευαστεί για τέτοιο σκοπό και τελευταία στεγάζει δημοτικές υπηρεσίες.

 Συμπερασματικά, ενώ ξεκίνησε,  απ’ το ’80 και μετά , να παίρνει η Πρέβεζα την όψη μιας σύγχρονης πόλης, στη συνέχεια ή έγιναν δειλά βήματα ή σε λάθος κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να υπάρχει υστέρηση τόσο σε υποδομές όσο και σε εμφάνιση.

Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τον τομέα τουρισμού, που ενώ έχει πολλές δυνατότητες σ’ αυτόν τον τομέα, δεν έχει γίνει αντιληπτό απ’ τους διοικούντες η δυναμική του.

Το γραφείο τουρισμού υπολειτουργεί, ενώ μέχρι πέρσι στεγάζονταν στο κτήριο της λαϊκής αγοράς, χωρίς επιγραφή απ’ έξω και δεν ήταν  πάντα στελεχωμένο από κάποιο υπάλληλο και δη ξενόγλωσσο.

Δεν υπάρχει λαογραφικό μουσείο , μιας και το κτήριο που είχε αγοραστεί, σχεδιαστεί και κατασκευαστεί για το σκοπό αυτό, με απόφαση του προηγούμενου Δ.Σ. άλλαξε χρήση για πινακοθήκη , ασχέτως αν δεν πληρούσε τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για τέτοιο σκοπό..

Ο τουρίστας που έρχεται στην πόλη θα πρέπει από μόνος του ν’ ανακαλύψει τους θησαυρούς της Πρέβεζας, ενώ ο ξένος που έρχεται απ’ τη θάλασσα , μετά το πρώτο σοκ που θα υποστεί απ’ την εικόνα του κρηπιδώματος, μόνο τα γραφικά ταβερνάκια και πλακόστρωτα στενοσόκακα θα του μείνουν σαν ανάμνηση απ’ την Πρέβεζα.

Δύσκολα θα πληροφορηθεί για την ύπαρξη της Νικόπολης, ούτε κάποιο μνημείο θα του θυμίσει ότι εδώ έγινε μια ναυμαχία που καθόρισε την μετέπειτα ιστορία της Ρωμαϊκής και συνέχεια της  Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Λείπει μια μελέτη που θα αναλύει τα χαρακτηριστικά και τις δυνατότητες της Πρέβεζας , ούτως ώστε να υπάρχει στρατηγικός σχεδιασμός και βαρύτητα στα επί μέρους χαρακτηριστικά της.

Αυτή θα καταδείκνυε αν η Πρέβεζα είναι τουριστική, γεωργική κτηνοτροφική κλπ. και θα δίνονταν προτεραιότητα  στις κατάλληλες υποδομές , για την ανάπτυξή της.

Αντ’ αυτών γίνονται μερικές αποσπασματικές κινήσεις, χωρίς σχεδιασμό, περιμένοντας τις δράσεις μερικών “ηρώων” ιδιωτών να ισοσκελίσουν την απουσία των θεσμικών οργάνων.

Μπορεί στην δύσκολη οικονομική συγκυρία που διανύει η χώρα μας να ισχύει σε πολλές περιπτώσεις το “δει δη χρημάτων”, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που χρειάζεται απλώς καλή οργάνωση και σωστή αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, αλλά το κυριότερο οι έχοντες την τύχη της πόλης μας να έχουν διορατικότητα και  όραμα για την μελλοντική της όψη, μαζί με θέληση και ικανότητα να διεκδικούν έργα και πόρους από τα πάσης φύσεως προγράμματα , εθνικά και ευρωπαϊκά.

Διαφορετικά αν είναι απλοί διαχειριστές της εξουσίας , αναμένοντας τα ψίχουλα της κεντρικής εξουσίας, τότε θ’ αντικρίζουμε την σημερινή εικόνα της πόλης, τελματωμένης , με έντονα τα σημάδια της φθοράς του χρόνου και της εγκατάλειψης.